Czas się obudzić

Już czas ziomuś się obudzić .
Czas stracony ,już nigdy nie wróci .
Młodość i starość w życiu się kłóci.
Więc naprawdę już czas się obudzić .

Jeszcze wczoraj naszą przygodą, to była piaskownica
Gra w piłkę ,trzepak lub w klasy na ulicach .
Dziś młodych nie widać na podwórkach .
Zimą nie widać na zaśnieżonych górkach .
Nie wiedzą że dzieciństwa nie będzie już powtórka .
A my co ,te obdarte kolana .
Z kumplami nocami,pogawędki do rana .
Czas mijał słodko ,bez żadnych trosk .
Dziś rzeczywistość,daje tylko pstryczka w nos .
Kakao zastąpiła dziś już czarna kawa .
A młodość zastygła ,jak z wulkanu lawa.
Paru odeszło już ,do domu ojca .
Niektórzy pozamykani ,jak świnie w kojcach .
Czas ucieka ,wielu nie zauważa tego.
Nie zbudujesz na nowo ,to nie klocki LEGO .
Może już czas zwolnić ,cieszyć się każdym dniem przeżytym .
Zostawic na boku ,o głupoty te zgrzyty.
Cieszyć się z tego ,co mamy i posiadamy .
Bo zazwyczaj tego nie doceniamy .
Mąż często nie docenia żony .
Czasem przez żonę jest nie doceniony .
Zbyt mało czasu jest ,aby go tak marnować .
Musimy się wszyscy tutaj szanować .
Pisze to do wszystkich dobrych ludzi .
Chyba już czas i pora by się obudzić .

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)