Adam robi rachunek sumienia

Stworzyłeś mnie z miłości oraz prochu ziemi,
obdarzyłeś mnie ponadto Swoim podobieństwem,
abym chwałę Twą pomnażał, ale oto jestem
złym plagiatem Dobrej Woli, błądząc pośród cieni.

Dałeś słowa, bym zapalał nimi serca wnętrza,
niósł Nowinę Dobrą o Twej Nieprzebranej Łasce,
siał pod deszczem Jej, by kwitła Wiara Przenajświętsza,
lecz i to należy do mych podłych zaprzepaszczeń,
bo nim zacny mądry wyraz we mnie gdzieś zamieszka,
to wykrzywiam mowę w gniewu winną zawsze paszczę!

Dałeś tchnienie; każdy wydech miał być słowem 'kocham',
bo bez uwielbiania Ciebie człowiek mrze w niemocy,
a płuc każde poruszenie to jest jęk sierocy,
acz w doczesnej krzątaninie wszystko to rzecz płocha!

Na Swój Obraz mnie stworzyłeś, ja podarłem płótno,
na wyrwanej duszy kreślę własne bohomazy,
upadając przy tym, w proch wróciwszy stokroć razy,
i mamrocę swe ad vocem inwokacją smutną!

Tyś odpuścił moje winy, tak jak żeś obiecał,
mnie tak trudno kochać bliźnich, przebaczyć występki,
Ty jesteś mi zawsze miły, ja im nieprzystępny,
nogi z wosku, ręce z gliny, mężność ma kobieca!

Oto ja - oto Adam - językiem oto władam,
jam jest autor stu tysięcy różnych opowiadań
- lecz dotyczy Ciebie li co siódme w mej wymowie -
ja, stworzony na Twój Obraz, niepodobny Tobie!

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)