Krzyk wariata II

Dziś w deszczu mokną me ideały,
to co zebrałem wiatr rozwiał w pył,
zamiast poczekać, wolę iść dalej,
bo za kroplami chowam swe łzy.
Chociaż się w koło poruszam stale,
to moje życie jakby szło w tył,
pełen nadziei czekam na zmianę,
żeby mój świat przestał być zły.

W myślach udaję, że jeszcze stoję,
pytając cicho czy siebie znam,
chciałbym pamiętać ten ból już stale,
by go uniknąć kolejny raz.
Mimo, że nie jestem dobrym aktorem
i na tej scenie zostałem sam,
zgadzam się zagrać swoją rolę,
chociaż mój tekst to stłumiony płacz.

Strach samotności, który poznałem,
pragnienie życia wyzwala w nas,
patrząc na boki znów zrozumiałem,
jakoś tu pusto, po prostu tak.
Nikogo błędnie nie obwiniałem,
krzycząc jak wariat kolejny raz,
świadomie słodkie sny zamieniałem,
w swoich bezsennych nocy wrzask.

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)