Szaniec

Gdy z trudem na szaniec włażę,
to się boję: - co na szczycie się okaże?
- Czy tam czeka na mnie grzaniec?
- Czy też jakiś sfrustrowany pomazaniec?

- Cóż – zobaczył bym skubańca
i zapytał: - Czemu siedzi tu na szańcach?
Kto i czym go tak pomazał,
że go pomazańcem zwą ludzie i władza?

Znam przeróżne ludzi stany,
ale pomazańcem być i sfrustrowanym?
- To trzeba się czymś przejmować,
aby w sobie stan frustracji tak zachować!

- Czy on czuje sie wybranym,
że tak siedzi na tych szańcach sfrustrowany?
- Pokutę „odwala”, czy jak?
- Może zatroskany światem? – Z nieba miał znak?

Ludziom w życiu to się zdarza:
- jak coś robią – przy okazji się pomazać,
lecz pomazanym być „ot tak”?
- Tym wybranym i jedynym? – Coś tu nie tak!

- Ile lat od „pomazania”
będą ludzie tak go zwać do zaniechania”?
- Dziwne i kogo na to stać,
by drugiego tak z niczego po prostu zwać?

Różni byli pomazani:
sami szukali lub w nich chciano przystani,
lecz czy miało im to coś dać?
-Trudno powiedzieć, no bo kto to może znać?

Sam, gdy tak na szaniec włażę,
boję się, że chyba cały się pomażę!
Może tam czeka „leśna brać”
i do czyszczenia pewno mają mi co dać?

Tak! – po drodze dużo wrażeń
i do głowy mi się ciśnie dużo marzeń:
Myślę, co tam się może stać?
- Jak coś dadzą, jeśli dadzą – trzeba to brać!

Szaniec to nie szubienica,
lecz górka – widokiem można się zachwycać!
Idę, wchodzę... - w końcu wlazłem!
- I o dziwo: – tu niczego nie znalazłem!

- Ni grzańca, ni pomazańca!
- Nie tego się spodziewałem tu na szańcach!
Na górze się okazało,
że dosłownie: nikt i nic tu nie czekało!

- Próżno trud mieć i nadzieje,
skoro tu na szańcach nic tak się nie dzieje!
- Kiedyś tu ginęli w walce...
Bohatersko i odważnie szli na szańce!

Dziś w to nikt już się nie „bawi”:
- czołg lub artyleria wszystko to rozwali!
Chyba tylko popapraniec,
tak, jak kiedyś, wejdzie walczyć o ten szaniec!
(by walvit) (aabb & 8-12-8-12)

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)