Siła czatu

Dnia pewnego gość na czacie
poznał „piękną (?) babkę” – Wacię...
- tak z rozmowy wynikało,
więc serduszko zapikało...

Bla, bla, bla, bla, baju, baju...
- myślał gość, że już jest w raju...
- wyobraźnia tak działała,
że, aż cała pała drżała...

Wniebowzięty, żądny uciech,
nie mógł już się kryć z uczuciem...
Party do niej jakąś siłą,
już na czacie wyznał miłość...

„- Kiciu, kotku...” i tak dalej...
- bezustannie do niej „walił”...
- lecz to mu nie wystarczało:
- chciał zobaczyć, dotknąć ciało...

Postanowił więc się spotkać
i zobaczyć „swego kotka”,
który pięknie się przymilał...
- Wreszcie nadeszła ta chwila...

- Odstawiony, przed godziną,
przybył piękną limuzyną...
- i na kotka, który zwlekał,
długo dość z kwiatkami czekał...

Chodził w lewo, chodził w prawo...
- myśleć zaczął: „- Co z ta babą?
Kotek-kotkiem... – bez przesady,
ale w sumie, nie zna baby...”

Mija kwadrans, drugi, trzeci...
- patrzy: - stare babsko leci...
- przystaje, i... – jak na psotę
się odzywa: „- To ja – kotek!”

Facet gały wybałuszył:
„- Stare babsko o tej tuszy...?!
- Czy mógł tego się spodziewać?
- Nic tu po mnie... – trzeba zwiewać!”

- Teraz pojął, jaka siła,
tak naprawdę czatu była
i jak różni się od jaźni
wytwór własnej wyobraźni...!

- Rzucił bukiet, skulił uszy
i przed siebie ślepo ruszył...
- Ty też patrz, by „czatu siła”,
jak jego Cię nie zmyliła!
(by walvit)

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)