Księżycu nasz

Księżycu nasz, prozaicznie
zwany ziemi satelitą.
Ty świecisz czasem tak ślicznie,
wychodząc ze swoją świtą
gwiazd migocących namiętnie
nad nami na Nieboskłonie.
W pełni wyglądasz odświętnie,
świecąc Najwyższemu w pokłonie.
Ludzie tyle przeżyć mają
ściśle z tobą związanych.
Często w górę spoglądają.
Tyś księżycem zakochanych.
Czasem nie chcesz się ukazać,
chowając swą twarz za chmury.
Chcesz nam po prostu pokazać:
jesteś panem tam u góry.
W bezsenną noc towarzyszysz,
po niebie się przemieszczając.
Nasze westchnienia usłyszysz,
z góry na nas spoglądając.
Co miesiąc od nas odchodzisz
i wtedy smutno bez ciebie.
Lecz ciągle znowu przychodzisz,
królując nadal na niebie.

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)